Ωραία και μόνη η Ζάκυνθος με κυριεύει

Στου πόρτου το λιθόχτιστο μουράγιο,
στέκω αγναντεύω το γαλάζιο,
όνειρα κάνω παίρνοντας κουράγιο και ξανανιώνω μα τον Άγιο.(2)


Πλατίνια γοργοτάξιδα με γλάρους παραβγαίνουν,
στο κρυονέρι χάνονται και να ξαναπροβαίνουν
και βάζει ρότα για νοτιά πέρα για το Αργάσι,
γαλάζια κύματα σκορπούν,πιο πρώτα θε να φτάσει.


















Στου κάστρου το λιθόστρωτο το δρόμο,
στέκω αγναντεύω όλο το κόσμο,
πετάω τα βάσανά μου από τον ώμο, και μα τον Άγιο ξανανιώνω.(2)


















Το μάτι απλώνεται ξανά και τον
σκοπό κοιτάζει,ο νυχτομπάτης έφτασε
και η θάλασσα ησυχάζει
και από του κάστρου τη μεριά,
αγέρας κατεβαίνει,εχεί των πεύκων
την δροσιά και μνήμες ανασταίνει


Το μάτι απλώνεται ξανά και το
σκοπό κοιτάζει ο νυχτομπάτης έφτασε
και η θάλασσα ησυχάζει
και από του κάστρου τη μεριά
αγέρας κατεβαίνει έχει των πεύκων
τη δροσιά και μνήμες ανασταίνει

Ωραία και μόνη η Ζάκυνθος με κυριεύει