Χωριό μου,χωριουδάκι μου

Πάνω στου Βράχου την πλαγιά
τα σπίτια τους εχτίσαν
με κόπους και με στέρηση
στο χώμα του μοχθήσαν.

Και αυτό τους έδωσε ζωή,
ψωμί,δέντρα,λουλούδια
και για την ομορφάδα του
μιλούσαν με τραγούδια.


Δουλεύανε με υπομονή
στην ζέστη και στο κρύο
και φτάσαν τα εκατό παιδιά
να έχει το σχολείο.

Τώρα με στόχαση κοιτά
κι είναι θολή η θωριά του
γιατί βλέπει λιγότερα στους
δρόμους τα παιδιά του.

Κερί μην νοιώθεις μοναξιά
και η καρδιά σου κλαίει,
εσέ λατρέψανε οι παλιοί
μα σ'αγαπούν οι νέοι.

Το όνομά σου πάντοτε
καλέσματα θα στέρνει
γιατί από χώρες μακρινές
σε κατοικούν οι ξένοι.

Εμείς σε σε θα δώσουμε
αγάπη απ'τη καρδιά μας
δουλειά να σαναστήσουμε
να σ'εύρουν τα παιδιά μας.

Καντάδα πάλι να ακουστεί
Βαγιά,Κορφέα, και Χώμα,
Δάφνη και Αγία Παρασκευή
κι ο κόρνος εις τα Αλώνια.

Κι ας γίνει πόθος της καρδιάς
και της ψυχής μας πίστη ότι
το μισοχώρι μας
πρέπει να ξαναζήσει.

Το Φανερό να αναστηθεί
και να χαρεί η ψυχή μας
εδώ που μεγαλώσαμε και
ζήσαν οι γονείς μας.

Κι όταν ο ήλιος κοιμηθεί
στο Πηδηκιά θα γέρνει
ελπίδες πάντα για ζωή
εις το Κερί να στέρνει.

**Από τη κυρία Τασία Λιβέρη Μπράτη για το Κερί και τους ανθρώπους του