Κεριώτικες Απόκριες

Στο Κερί όπως και σε όλη την Ζάκυνθο οι απόκριες γιορταζόντουσαν με πολύ κέφι.Ειδικά στο Κερί όμως:

Την πρώτη κυριακή τη λέγανε <<Η κυριακή των γιδώνε.>.Σφάζανε την γίδα,πολλές φορές παρέα δυο τρεις οικογένειες.Φυλάγανε κρέας για να φάνε όλη την εβδομάδα γιατί γινότανε κραιπάλη τις απόκριες στο φαγητό.Το διατηρούσαν μέσα στη στέρνα σε σκοινί κρεμασμένο,ήταν αρκετά δροσερά ή το αλατίζανε.Από αυτή την πρώτη Κυριακή αρχίζανε και οι <μάσκαρες>.Ο κόσμος δεν είχε άλλο τρόπο να διασκεδάσει και μεταμφιεζότανε με παλιά ρούχα,άλλοι νυφάδες άλλοι <ντετόροι>.Ντετόροι ήταν αυτοί που ντυνόντουσαν με πολυ ωραία ρούχα,συνήθως λευκά....όταν τους έβλεπαν έλεγαν:ου ένας ντετόρος.Άλλοι φόραγαν κουδούνια.Δεν υπήρχε άλλος τρόπος να διασκεδάσουνε.Πηγαίνανε σε σπίτια που είχαν το πιο πολύ κρασί για να πιούνε και να μεθύσουνε.

Η δεύτερη κυριακή του Τριωδίου ήταν <<η Κυριακή του γουρουνιώνε>>.Κρατούσαν την ίδια διαδικασία φύλαξης και φαγητού ολόκληρη την εβδομάδα,μόνο που φτιάχνανε το κοκκινιστό χοιρινό με μακαρονάδα και ήταν πολύ νόστιμο.Κρατάγανε χοιρινό για την πίτα της τσικνοπέμπτης,στο Κερί και μόνο εδώ την Τσικνοπέμπτη έφτιαχναν και φτιάχνουν ακόμα και σήμερα μια πίτα με τριών λογιόνε κρέατα,θα σας δώσω την συνταγή παρακάτω να την κάμετε στο σπιτικό σας.Υπήρχε επίσης ένα έθιμο που το έλεγαν: μπουκουτσάκι.Τα παιδιά του χωριού το βράδυ της Τσικνοπέμπτης πηγαίνανε στα σπίτια του χωριού λέγοντας: θεός σχωρέστους και ελέησον και κλαμπαναρέησον, είδαμε και είδαμε θέλουμε το μπουκουτσάκι μας.Παίρνανε ένα κομμάτι ψωμί για συγχώριο των ψυχών και το βάζανε μέσα στα σακούλια τους.Αυτό σήμερα δεν γίνεται.Τότε υπήρχε φτώχεια,ήταν έθιμο και ανάγκη μαζί.Το σάββατο το μεσημέρι ήταν έθιμο να σφάξουνε το αρνί,τηγανίζανε τη σκωταρία για το μεσημέρι και το βράδυ τρώγανε το σγαρτζέτο,το οποίο ήταν στην κατσαρόλα με ντομάτα και περιελάμβανε τα πόδια του αρνιού,την κοιλιά και τα έντερα.Τα πόδια τα τυλίγανε με έντερα.Στην αρχή τα τηγανίζανε μέσα στην κατσαρόλα με μάραθο και σκόρδο χλωρό και τα αφήνανε να βράσουν με την σάλτσα τους.Κρατάγανε το αρνί για την Κυριακή.

Γι αυτο την Τρίτη Κυριακή την λέγανε του <<αρνιώνε>>.Εδώ δεν ψήνανε αρνί το Πάσχα,το ψήνανε αυτη την Κυριακή των αποκρεών.Η τέταρτη Κυριακή πριν την Καθαρά Δευτέρα την λέγανε και την λένε ακόμα <<Κυριακή των Ψαριώνε>>.Τρώγανε μόνο γαλακτερά,σκορδαλιά,μακαρονάδες,ψαρικά και αυγά βραστά.Την Παρασκευή μετά τις απόκριες κάνανε σπερνά μόνο όποιος είχε στο σπίτι του παπά που δεν ζούσε, ενώ η προηγούμενη ήταν για τους λαϊκούς.

Επειδή τις μέρες αυτές όσοι είχαν πρόβατα είχαν μεγάλη παραγωγή γάλακτος,έδιναν στους άλλους χωριανούς γάλα για να φτιάξουν το παραδοσιακό ρυζόγαλο.Της Τυρινής το βράδυ το τραπέζι το αφήνανε στρωμένο και με τα φαγητά επάνω, γιατί πίστευαν ότι οι ψυχές πέρναγαν και έπρεπε να δουν αν υπήρχαν όλα τα καλά.Όλες τις μέρες των αποκρεών ντυνόντουσαν και μαζευόντουσαν στο μισοχώρι με το ταμπουρλονιάκαρο (δύο μουσικά όργανα ταμπούρλο και ανιάκαρα) χορεύανε,κάνανε καλαμπούρια.Ηλέγανε οι γυναίκες αν έβρεχε κάποια από τις Κυριακές των Αποκρεών :δόξα τω θεώ βρέχει δεν θα γίνει ντόρος στο μισοχώρι,δηλαδή γινότανε τόση φασαρία από τον κόσμο που μαζευόταν στην πλατεία.Χαρακτηριστικό εκείνων των ημερών όπως και σε όλη την Ζάκυνθο ήταν οι ομιλίες(θεατρικά έργα στα οποία έπαιζαν μόνο άντρες.Τις ετοίμαζαν πολυ νωρίτερα,κάνανε πρόβες και τις έγραφαν λαΪκοί άνθρωποι, σατιρίζοντας γεγονότα της καθημερινότητας.Τότε ο κόσμος δεν είχε με τίποτα να ασχοληθεί,υπήρχαν άνθρωποι ταλέντα που ζούσανε πολύ τον ρόλο τους.Άλλος έκανε κωμικό ρόλο άλλος πρωταγωνιστικό.Στήνανε πάλκο στο μισοχώρι και ερχόντουσαν και από άλλα χωριά να δουν την ομιλία:

Το γέλιο είναι ζωή και είναι πραγματικότης, το άγχος εξαπλώθηκε σ’όλη την ανθρωπότης,

γι αυτό αν μπορείς, στο διπλανό σου κάνε τον να γελάσει, το άγχος που έχει μέσα του λίγη ώρα να ξεχάσει.

Τα όσα είπαμε εδώ πες τε τα και πιο πέρα, στη Λίμνη να ‘ρθετε όλοι σας την Καθαρή Δευτέρα

εκεί θα γίνουν κούλουμα εφέτος πιο μεγάλα, θα παίρνει δύο κουταλιές ο ένας φασολάδα

έως την άλλη Κυριακή κρατάει το καρναβάλι του χρόνου να ‘μαστε καλά και θα τα πούμε πάλι.

***Απόσπασμα απο το βιβλίο <Κοινωνικός και Πνευματικός βίος Κεριωτών της κας Α.Κατσαίτου